Kitabistan'ın konuğu Cumhuriyet Döneminin yaşayan en ünlü şairlerinden Abdülkadir Budak'tı

Erciyes TV'de S.Burhanettin AKBAŞ'ın hazırlayıp sunduğu Kitabistan programına Cumhuriyet Döneminin yaşayan en ünlü şairlerinden biri olan Abdülkadir BUDAK katıldı. (17 Nisan 2010)

ABDÜLKADİR BUDAK'IN YAŞAMI

23 Nisan 1952'de Sivas'ın Hafik ilçesinde doğdu. 1959'da babasının sağlık durumu bozulunca Ankara'ya yerleştiler. İlk ve Ortaokulu burada okudu.Sincan Lisesi mezunu. Maddi olanaksızlar yüzünden yüksek öğrenimini yapamadan yaşama atılmak durumunda kaldı, devlet memuru oldu.Kayseri ve Malatya'da uzun yıllar görev yaptıktan sonra 1994 yılında emekli olup Ankara'ya yerleşti. Görevi gereği Kayseri'de bulunduğu
sıralarda şair arkadaşlarıyla birlikte Ozanca ve Hakimiyet Sanat dergilerini çıkardı. Dergicilik serüvenine uzunca bir aradan sonra 12 sayı çıkan Şiir Odası (2000) ve Sincan İstasyonu adlı edebiyat dergileri de eklendi (2007). "Kırık Dallar" adlı ilk şiiri Mayıs 1970 tarihli Defne dergisinde çıkan şair, baştan beri "suyu bulandırırsan derin sanılır" anlayışından (tuzağından) uzak duran, yalın bir söyleyişe sahip çıktı. "Gül" ve "Leylâ" ağırlıklı olmak üzere, geleneksel halk hikâyelerini yeni bir bakışla yorumlama, kültürün ihmal edilen bu yanını modern şiirin olanaklarıyla buluşturma çabasına girişen Abdülkadir Budak, giderek, bireyin aile-ev-sokak arasında sıkışmış ruh halini yansıtan bir şiire, "derinleşme çabasını gösterdiği bir çizgi çekmeye" yöneldi. Ötekine bakar gibi "kendine bakmanın şiiri"ni yazdığı ileri sürülen Budak için "şaşırtıcı buluşları, dengeli ironisi ve humoruyla yeni kuşak içinde özgün bir yeri olan bir şair" denildi (Ataol Behramoğlu).Şiirlerini, şiire ilişkin yazılarını Varlık, Yazko Edebiyat, Türk Dili, Yusufçuk, Adam Sanat, Yeni Biçem, Defter, Yasak meyve başta olmak üzere çeşitli dergilerde yayımladı. Son olarak, Mesafe adlı dosyasıyla 2008 Yunus Nadi Şiir Ödülü'ne değer görülen Abdülkadir Budak Ankara'da yaşıyor ve Sincan İstasyonu adlı aylık edebiyat dergisini çıkarıyor.

YAPITLARI

ŞİİR

Geçti İlkyaz Denemesi (1978),

Şimdi Yaz (1980),

Gömleğim Leylâ Desenli (1981),

Sevdanın Son Kerem'i (1985),

İmzası Gül (1993; 1994 Ceyhun Atuf Kansu ve Orhon Murat Arıburnu Şiir Ödülleri),

Yanlış Anka Destanı (1994),

Aşk Beni Geçer (1997; 1998 Halil Kocagöz Şiir Ödülü),

Endişeli Fesleğen (1999),

Ahşap Anahtar (2000),

Ev Zamanı (2002),

Sana Bakmak (2004),

İşaretler (Seçmeler, 2006),

Dalgın Rüzgâr (Toplu Şiirler, 2007).

ÇOCUK EDEBİYATI

Bir Gül Çocuk (1981; 1982 Türk Dil Kurumu Çocuk Yazını Ödülü),

Kuşların Alfabesi (1997; 1988 Sıtkı Dost Çocuk Edebiyatı Ödülü -dosya ile).

DÜZYAZI

Ayna Sandım Şiiri (1998)

 ÖDÜLLERİ

1982 Türk Dil Kurumu Çocuk Yazını Ödülü - Bir Gül Çocuk (1981)

1988 Sıtkı Dost Çocuk Edebiyatı Ödülü - Kuşların Alfabesi (1997)

1994 Ceyhun Atuf Kansu Şiir Ödülü - İmzası Gül (1993)

1994 Orhon Murat Arıburnu Şiir Ödülü - İmzası Gül (1993)

1998 Halil Kocagöz Şiir Ödülü - Aşk Beni Geçer (1997)

2008, Yunus Nadi Şiir Ödülü - Mesafe adlı dosyasıyla

Şiirlerinden örnekler:

KAYSERİ KAYSERİ

Bana bir Kayseri bulun, kırık dalın ucundan

Yere düşüp ezilmiş bir çiçeğe benzesin

Su içen ata benzesin, kanat tazeleyen kuşa

Ayna olup göstersin en yaralı dönemimi

Zaten kan kaybetmeye alışkın bir adamım

Bana bir Kayseri bulun, o yitik hançerimi

Bir dergiden söz açın, kitap çıkarmalardan

Yarışır gibi şiirler yazdığımız günlerden

O şehir o yanda kaldı burada bırakıp beni

Çivisini arıyor, yüreğime asılacak

Erciyes'in önünde çekilen hatıra resmi

Bana bir Kayseri bulun, akşam üstü çay içerken

Elimden düşürdüğüm bir bardağa benzesin

Yıkanmış ütülenmiş masa örtülerine

Bana bir Kayseri bulun, burada çok üşüyorum

Yorgan niyetine atıverin üstüme

Adımı şaire çıkaran bir Kayseri bulun bana

Şiir yazmayı bırakmış dostlar da olsun içinde

Bana bir Kayseri bulun, gecikmeniz halinde...

KADIN VE ŞEHİR

Kara'ya bir denizden

1.

O şehre bir daha gitsen

Susuz kurbağa gidip göl olup dönsen

Açık şehir, kapalı bir kadına

Otobüsle değil coşkun ırmakla

O şehre bir daha gitsen

Mola gidip yolcu dönsen

Çekirdek gidip de elma

Kilit gidip anahtarlar

O şehre bir daha gitsen

Taş gidip sarmaşık dönsen

Paramparça bir kadın

Seni toplamaya kalksa

Yola kuyu çıksan da

Zirve dönsen buraya

Uyku gidip rüya dönsen

Hastane gidip lunapark

Karmaşık gidip de yalın

Teneke gidip de altın

Sesin bunca güzelken

Tel gidip keman dönsen

KADIN VE NEHİR

İkisi de sürükleyip götürüyor ne varsa

Kadınla nehir arasında bir fark göremiyorum

Buluşuyor bir anlam iki ayrı sözcükte

Saçları omuzundan akıyor birisinin

Ötekinin mızrağı saplanıyor denize

Biri ihanet istemez, köprü istemez öteki

Kadından ve nehirden ancak aşkla geçilir

Biri geyik barındırır sularına eğilen

Öbürü bir avcıyı koynunda geliştirir

Maraton koşusuna benziyor ikisi de

Düş çalarken suçüstü yakalanmış çocuklara

Benim kadınım bir nehrin profilden fotoğrafı

Senin nehrin benziyor ateş emziren kadına

Bir halk ezgisi sanki, öfkeli ve tedirgin

Belki kalp çarpıntısı, yanardağ ve infilak

Nehir mi desem kadın mı, ikisi de olabilir

Ya iyi yüzme bilirsin ya sevmeyi adam gibi

Bir nehre ve kadına ancak böyle girilir

İkisi arasında bir fark göremiyorum

Erkeğinin yanında gözden geçirir kendini

Kadın sunar ruhunu gövde ambalajıyla

Dibindeki yosunun susuzluğunu bilir

Nehir ustadır artık köprüsüz buluşmada

Sögüt dalı olsaydım öper miydim bir nehri

Taçlandırırdı kadın aşkını haketseydim

İlle bir fark olmalı aralarında denirse

Biri denizi çağrıştırır öbürü uçurumu

Sal olduğumu bilirdim nehre düşseydim eğer

Ötekinde bir sınav sorusu olduğumu

Nehir: Doğada bir yatak bulmamaktır kendine

Kadın: Aramak değildir yatakta kendisini

Buradaki ayrıntı elbette önemlidir

Yine de diyorum ki, öyle büyük bir fark yok

Nehir eşittir kadın, kadın eşittir nehir

İMZASI GÜL

İmgeydi gül, kan sızdıran yerinde

Bahçıvan ekmeği bançe düşleri

Uzun yol sürücüsü, otel kâtibi

Kıskançlığın alfabesi örneğin

Sözgelimi bir cinayet nedeni

İmgeydi gül derin avcı izinde

Ezilmiş ceylan bakışı imgesi

İmgeydi gül, elyazması kitaptı

Sığ okumaların göremediği

Gül imgesi sırı dökülmüş ayna

Nasıl göstersindi inceliğini?

İmgeydi gül, yani hekim çantası

Bir ecza dükkânı yaralarına

Büyümeyi öğretirken sudaki halkalara

İmgeydi gül, bileğine çiviydi

Göndermeydi çarmıhtakı İsa'ya

İmgeydi gül, yenik zafer gününde

Özenle büyütülen sevişme vakitleri

Diyorum ki karbonuydu kimliğin

Ceketinin cebindeki bir gözyaşı mendili

İmzası gül, bir hançere oyulmuş

Kanayan bir kalbin üzerindeki

Yazmıyorum ölüyorum diyerek

Güllerle örtüyor bir şair cesedini

AHŞAP RUHA TEN GİYİNMEK

Hiç bu kadar boğulmadım içimdeki bir gölde

Sunu yazısı başlığı olacaktı kitabında

Yaprak bir ormanı algılıyorken

Parkla insan yüzlerini karıştırdı her zaman

Ferit çünkü benziyordu parklara

Bir parti marşının sözlerini yazmayı

İsteyen bir adamdan kara bir cümle daha

İçeriği boşaltılan bir anlamda yaşıyoruz

Ten giyinmek zorundayız bu ahşap ruha

Hepimiz Yesenin'dik yani şehrin kır kokusu

Yanlış yerlerde gezerdik polis götürürdü bizi

Başımız derde girerdi Haydar açıklayınca

İçimizdeki ıssızlıktan başlardı Haydar

- Bırak ulan felsefeyi! dedirtirdi sonunda

Ah Ferit neden öldün park değildir mezarlık

Dördümüzü bine böldün ve böylece azaldık