Saçlarını yoluyordu,
Elleri kınalı bir ana...
Yüce Nemrut ne kadar da küçük kalıyordu
Ağladığı büyük derdin altında...
Söyle anam, güneşleri mi yaktılar üzerinde
Bir kartal yuvasını mı terk etti?
Bağır ki bağrın delinmesin,
O çizgiler ki gözlerinin altında halka halka
O güzelim gözlerine gölge etmesin...
Bu etekleri çeke çeke yanına geldim
Anlat ki ben ,
Kendi derdimi unutayım dedim,
Ana ağır başını elleriyle kaldırdı
Yüreğinin acısı gözlerinde çakmak çakmaktı...
Anladın mı başım neden eğiktir
Bu baş, bu yüreği taşımaktan acizdir
Boşuna gölgelenmedi bu gözler halkalarla
Kulak ver şimdi yürek yangınına;
Kara yağızım Nemrut'a kafa tuttu,
Gün ağarırken gitti;
Bahar güze döndü,güz zemheriyi vurdu
Kara yağızım dönmedi,
Acep, acep yağızım anasını mı unuttu?!
Başın altında kalsın Nemrut
Yüceliğin yere batsın,
Önümde ufalan, parçalan Nemrut!
Başına başım keseyim,
Yağızımı ölümden öte tut!
Öyle bir feryat etti ki ana
Nemrut dile gelip af! diyecek sandım
Nemrut yine nemrutluğunu yaptı ya
Dağ gibi devrildi;
Ufaldı, ufalandı, küçücük kaldı ana
Elleri toprağa bulandı, gözü toprağa...
Ülkü Gözbaşı
Yorumlar
Yorum Gönder